Haunted Journals

 Τα συναισθήματα μου παίζοντας Phasmophobia εδώ και λίγες μέρες....

Όντας moderator στους Gamehauntings, είχα δει χιλιάδες φόρες το παιχνίδι και είχα την εντύπωση ότι είναι αρκετά δύσκολο για να παίξω κι εγώ.

Δεν με τράβαγε ιδιαίτερα ίσως γιατί δεν είχα παίξει ποτέ horror games ή γιατί δεν υπήρξε η καταλλλη στιγμή να γίνει τι κλικ μεταξύ εμου και του phasmophobia.

Μου άρεσε και μου αρέσει απίστευτα να το παρακολουθώ αλλά όχι να παίζω.

Πριν κάποιες εβδομάδες μαζί με την παρέα είπαμε να παίξουμε phasmophobia και είπα αμέσως ναι μιας και μου το είχαν κάνει δώρο οι Gamehauntings.

(Μου/μας έχουν κάνει αμέτρητα δώρα σε παιχνίδια)

Είχα μια ανησυχία καθώς δε γνώριζα τι να κάνω και στο μυαλό μου φάνταζε δύσκολο παιχνίδι.

Η παρέα (Φιλιω, Νίκος, Δημήτρης, Δημήτρης ξα, Σίμος) με καθησύχασε και μου εξήγησε τα βασικά με υπομονή και χαρά βεβαίως βεβαίως, διότι περίμεναν πως και πως να παίξω κι εγώ επιτελούς.

Το πρώτο πράγμα που έμαθα (αν και ήξερα ήδη από τους Gamehauntings) ήταν η χρήση των αντικείμενων και σε τι μας βοηθάει το κάθε ένα ξεχωριστά.

Σε δεύτερη φάση έμαθα για τα μέρη που πρέπει να πας για να βρεις το φάντασμα.

Τα φαντάσματα είναι πολλά αλλά δεν αγχωνόμουν για το ποιο θα είναι διότι είχα μαζί μου τους καλύτερους και σαφώς έμπειρους, εφόσον και οι ίδιοι παρακολουθούν Gamehauntings και ανήκουν στο community.

Κάπου εδώ να πω ότι το να έχεις community ως streamer είναι μια ώθηση στο να συνεχίσεις να κανείς live, διότι ξέρεις ότι ένας Χ αριθμός ανθρώπων σε προτιμάει και θέλει να σε δει.

Ξεκινάω λοιπόν να παίζω πριν 2, 5 εβδομάδες και έπιανα τον ευατο μου να φοβάμαι μην πεθάνω τελευταία και συνεχίσω τις αποστολές ΜΟΝΉ ΜΟΥ.

Βεβαία δεν την έβγαζα στο Βανακι όσο και να φοβόμουν.

Σ ένα παιχνίδι πρέπει να κανείς ότι ακριβώς ζητάει για να επιτευχθεί η αποστολή.

Στα σπίτια δεν είχα και τόσο μεγάλο θέμα αλλά στο σχολείο στις φυλακές και στο Άσυλο, φοβόμουν τόσο πολύ που ακολουθούσα πάντα κάποιον ή κάποιους που πηγαίναν να βρουν στοιχειά.

Μόλις έβλεπα ένα από τα 3 με έπιανε η ψυχή μου και πολλές σκεφτόμουν να βγω με την δικαιολογία ότι με πετάει ή ότι θέλω να ξεκουραστώ.

Είχα ένα ψυχοπλάκωμα και δεν ένιωθα καλά......

Αυτό που ζητούσα πάντα από όλους, είναι να μη φεύγουμε εάν δεν μπούνε και όσοι είχαν πεθάνει στο βάνακι.

Ξέρω ξέρω κάποιοι θα πείτε: Σιγά βρε Γιώτα (γαρίδα) παιχνίδι είναι πως κανείς έτσι? Ειλικρινά δεν με νοιάζει όπως και να με χαρακτηρίσετε.

Έτσι νιώθω και η αλήθεια? Η παρέα μου το σεβάστηκε και μάλιστα με αποκάλεσαν και ψυχούλα!!!!

Μέτα από σχεδόν 3 εβδομάδες ίσως και παραπάνω, έχω να πω πως σιγά σιγά ο φόβος μου το να μείνω τελευταία δεν με τρελαίνει ούτε και φοβάμαι.

Ακόμα φοβάμαι τα μεγάλα μέρη όπως προανέφερα παραπάνω, αλλά και αυτός ο φόβος κάπως αρχίζει και μειώνεται.

Τελικά αυτό που είχα αναφέρει σ ένα άλλο άρθρο ότι πρέπει πρώτα να παίξεις ένα παιχνίδι για να δεις άμα σ αρέσει και αν σου κάνει, ισχύει.

Το Phasmophobia το λατρεύω και θέλω κάθε μέρα να παίζω με την παρέα.

Κάποια στιγμή θα παίξω και μονή μου, αφού μάθω καλά το παιχνίδι και τα φαντάσματα.

Προς το παρόν θα παίζω με την παρέα και όταν έρθει η ώρα να νιώσω ότι το χω, θα παίξω και μονή μου.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα και μάλιστα είναι ότι πρέπει για παρέα.

Δεν σας ανέφερα για τα ουρλιαχτά κάθε φορά που πεταγταν ένα φάντασμα μπροστά μου κάνοντας ghost event.

Νομίζω η Μαρία Κάλλας θα με διάλεγε για ένα ντουέτο όπερας.....(Αν ζούσε)

Επίσης είμαι καλή στο να βαπτίζω με κοσμητικά επίθετα τα φαντάσματα, αλλά δεν νομίζω ότι συγκινούνται και ιδιαίτερα.

Αντιθέτως εγώ νιώθω μια συγκίνηση από τον φόβο μου, διότι είναι αρκετές οι φόρες που πάω pipi room κοινώς τουαλέτα.

Είναι ένα παιχνίδι που όταν το μάθεις διασκεδάζεις και γελάς παρά πολύ με την παρέα.

Τώρα μεταξύ μας αν δεν ήταν οι Gamehauntings, ούτε το παιχνίδι θα ήξερα ούτε την παρέα θα γνώριζα.

Ποιος είναι για Phasmo????