Haunted Journals

 Η γνώριμη μυρωδιά του Πάππου μου....

Τον πάππου μου τον έχασα σε ηλικία 11 χρόνων και θυμάμαι ότι έκλαψα λίγο αλλά για κάποιο λόγο δεν ένιωσα ιδιαίτερη θλίψη.

Τον πάππου μου τον αγαπούσα πολύ και του είχα αδυναμία περισσότερο από την γιαγιά μου.

Δυστυχώς δεν πρόλαβα να τον χαρώ όσο θα ήθελα και αυτό είναι που με πονάει καμιά φορά, διότι μου λείπει απίστευτα.

Η αδυναμία του ήμουν εγώ από όλα τα ξαδέρφια μου και φρόντιζε να το δείχνει κιόλας κι εγώ το απολάμβανα.

Περνούσαν τα χρόνια και θυμάμαι πάντα τον σκεφτόμουνα και του άναβα κεράκι και μάλιστα έδινα και πρόσφορο για την ψυχή του σε Κυριακάτικες λειτουργίες.

Βρίσκομαι στην ηλικία των 28 με 30 (δεν θυμάμαι ακριβώς) και δουλεύω σ ένα κατάστημα παγωτών απογευματινή βάρδια.

Η ώρα έχει πάει 22: 30 και ετοιμάζομαι για κλείσιμο διότι 00: 00 κλείναμε.

Αφού έχω χτενίσει τα παγωτά έχω κλεισει/καθαρισει μηχανή καφέ έχω καθαρίσει κουζίνα τουαλέτες κλπ, είμαι έτοιμη να ξεκινήσω σφουγγάρισμα.

Έχω χαμηλώσει τα φωτά έχω κλειδώσει την πόρτα μπρος και πίσω του μαγαζιού, μη τυχόν και έρθει κανείς και δεν πάρω χαμπάρι.

Μέσα δεν ήταν μεγάλο το μαγαζί και έτσι το σφουγγάρισμα δεν μου επερνε πολύ ώρα.

Καθώς σφουγγαρίζω την πλευρά που ήταν ο καναπές και τα 3 τραπέζια, με πιάνει ένα ρίγος και ταυτόχρονα μύρισα την μυρωδιά του πάππου μου, όπως μύριζε όταν ήταν ζωντανός.

Ο κάθε άνθρωπος έχει μια ιδιαίτερη μυρωδιά, έτσι και ο πάππους μου είχε την δική του.

Δεν φοβήθηκα καθόλου και μάλιστα έμεινα ακίνητη στο συγκεκριμένο σημείο, λέγοντας του: Πάππου μου εσύ είσαι? Το ξέρω ότι είσαι εσύ. Μην φύγεις κάτσε όσο θες, εγώ θα τελειώσω το σφουγγάρισμα.

Συνέχισα λίγο γρήγορα μέχρι να τελειώσω και ξαναγύρισα στο συγκεκριμένο σημείο αλλά η μυρωδιά του πάππου μου είχε εξαφανιστεί.

Στάθηκα ακίνητη και ένιωσα μια λύπη διότι δεν ήθελα να τελειώσει τόσο γρήγορα.

Τον πάππου μου τον έβλεπα στα όνειρα μου και πάντα ήθελα να πάω μαζί του αλλά δεν με άφηνε και μου έλεγε πάντα: Να πας στην μαμά ή στην γιαγιά που σε περιμένουν και μετά έφευγε.

Είμαι σίγουρη ότι ήταν ο πάππους μου και χαίρομαι που δεν φοβήθηκα.

Δε ξέρω αν οι ψυχές μπορούν να μας δουν όποτε θέλουν ή αν έρχονται όποτε εμείς τους μελετάμε ή τους βλέπουμε στο όνειρο μας, αλλά εγώ χάρηκα που ένιωσα τον πάππου μου έστω και λίγο.

Πόσο όμορφο θα ήταν να μπορούσαμε να δούμε έστω και λίγο τους ανθρώπους μας που χάσαμε, να τους πάρουμε μια αγκαλιά να γεμίσει η δική μας ψυχή όλα τα συναισθήματα που μας γέμιζαν όσο ζούσαν...........

Πόσο όμορφο.............